អត្ថបទ និងរូបថតផ្ដល់ដោយពលរដ្ឋ ពីកម្ពុជាក្រោម
អ្នកប្រកបរបរតម្បាញក្រមា កន្សែង សំពត់ និងផលិតផលផ្សេងៗ ទៀត ធ្វើពីសូត្រដែលជារបរប្រពៃណីបន្សល់ទុកតាំងពីដើមមករបស់អ្នកភូមិត្រពាំងជ្រូវ ឃុំវាំងយ៉ាវ ស្រុកក្របៅ ខេត្តមាត់ជ្រូក នៃដែនដីកម្ពុជាក្រោម ។ បើទោះជា ពេលនេះកំពុងប្រឈម នឹងការខ្វះខាតខាងវត្ថុធាតុដើម និងមិនសូវមានទីផ្សារក្តី ក៏អ្នកប្រកបមុខរបរតម្បាញមួយនេះ នៅតែខិតខំបន្តរក្សាកេរតំណែលដូនតាបន្សលទុកមក និងដើម្បីជួយថែរក្សាវប្បធម៌ និងប្រពៃណីខ្មែរ ទើបខំព្យាយាមធ្វើការនេះ ។
សិប្បកម្មតម្បាញរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរក្រោម នៅភូមិត្រពាំងជ្រូវ ឃុំវាំងយ៉ាវ ស្រុកក្របៅខេត្តមាត់ជ្រូក មានតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ ដែលជារបរប្រពៃណីបន្សល់ទុកតាំងពីដើមមក ។ គ្រួសារអ្នកភូមិត្រពាំងជ្រូវ ដែលប្រកបមុខរបរមួយនេះ បានបង្ហាត់បង្រៀនទៅដល់់ក្រុមស្រ្តីក្មេង នៅក្នុងភូមិឲ្យចេះធ្វើរបរមួយនេះតៗ គ្នាពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ មករហូតដល់ពេលបច្ចប្បន្ននេះ ។ ចំណែកផលិតផលដែលពួកគាត់ផលិតនោះ មានដូចជា ស្រុង ក្រម៉ា សំពត់ និងផលិតផលផ្សេងៗ ទៀតធ្វើពីសូត្រ សម្រាប់កាត់ជាស្លៀកបំពាក់បុរស នារី តាមបែបប្រពៃណីខ្មែរជាដើម ។
ស្ត្រីជាជាងតម្បាញម្នាក់ បានឲ្យដឹងថា របៀបត្បាញមានការលំបាកច្រើន និងត្រូវឆ្លងកាត់ជាច្រើនដំណាក់កាល ទម្រាំបានសម្រេច ត្រូវចំណាយពេលវេលាយូរថ្ងៃ ។ ចំណែកវត្ថុធាតុដើម ដែលពួកគាត់បានជ្រើសយកធ្វើជាគ្រឿងតម្បាញមាន ដូចជាសូត្រ ទឹកពណ៌គ្រប់ប្រភេទជាដើម ។ ហើយវត្ថុធាតុដើមអស់ទាំងនោះ គឺពួកគាត់បានទិញពីទីក្រុងព្រៃនគរ ។
ជាដំបូងពួកគាត់ត្រូវជ្រើសរើសយកប្រភេទសូត្រ និងទឹកពណ៌ជ្រលក់ដែលមានគុណភាពខ្ពស់ ទៅតាមបំណងរបស់ពួកគាត់ ដែលចង់ផលិតឲ្យចេញជា ផលិតផលណាមួយ បន្ទាប់មកពួកគាត់បានយកសូត្រអស់ទាំងនោះ ទៅជ្រលក់ពណ៌ ។ រីឯការជ្រលក់ពណ៌បានរៀបជា ៣ ពណ៌ផ្សេងពីគ្នា ក្រោយពេលបានជ្រលក់ពណ៌រួច ពួកគាត់យកសូត្រទាំងអស់ទៅហាលឲ្យស្ងួត ហើយចាប់ផ្តើមយកមកត្បាញឲ្យទៅជាផ្ទាំងសំពត់ធំមួយ ដែលមានរូបភាព និងក្បាច់រចនាដ៏ស្រស់ស្អាតទៅតាមលក្ខណៈប្រពៃណី និងវប្បធម៌ខ្មែរ ។
សំពត់នោះមួយផ្ទាំងមានទទឹង ៩ តឹក និងបណ្តោយបីម៉ែត្រ ២ តឹក គឺពួកគាត់ត្រូវចំណាយពេលចន្លោះពី ៣ ទៅ ៥ ថ្ងៃទើបត្បាញហើយក្នុងសំពត់មួយផ្ទាំង ។ ចំពោះការដាក់លក់ចេញទៅកាន់ទីផ្សារមានតម្លៃ ចាប់ពី ១ លានទៅដល់ ១ លាន ២០ ម៉ឺនដុង ក្នុង ១ ផ្ទាំងសំពត់ ។
ស្ត្រីជាជាងតម្បាញម្នាក់ទៀត ឈ្មោះ នាង សាវើន ឲ្យដឹងថា តម្លៃដែលអាចលក់បានថ្លៃនោះ អាស្រ័យទៅលើគុណភាពនៃសាច់សំពត់ និងក្បូរក្បាច់រចនា ដែលពួកគាត់បានត្បាញ នៅលើផ្ទាំងសំពត់នោះ មានពណ៌ស្រស់ល្អ ពួកគាត់អាចលក់បានតម្លៃ ២ លានដល់ ៣ លានដុង ស្មើ និង ២០០$ ដល់ ២៥០$ ។ ស្រ្តីរូបនេះ បានត្អូញត្អែផងដែរ អំពីរឿងទីផ្សារលក់ចេញផលិតផលរបស់ពួកគាត់ ដោយថា ការតម្បាញដោយដៃ ប្រើប្រាស់កម្លាំងពលកម្ម និងចំណាយពេលវេលាច្រើន រីឯប្រាក់ចំណូលបានតិច គួបផ្សំមិនសូវមានទីផ្សារផង ។ ចំណែកវត្ថុធាតុដើម ដែលពួកគាត់បានទិញមកតម្បាញនោះ គឺមានតម្លៃថ្លៃ ។
ក្រៅពីការលក់ផលិតផលជាផ្ទាំងសំពត់ គឺពួកគាត់បានយកផ្ទាំងសំពត់ផ្សេង មកកាត់ធ្វើជាស្រុង ក្រម៉ា និងអាវបុរស និងនារីខ្មែរគ្រប់ប្រភេទ សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ទីផ្សារក្នុង និងក្រៅស្រុក ។ ផលិតផលរបស់អ្នកភូមិត្រពាំងជ្រូវ ក៏ត្រូវបានគេនាំចេញទៅកាន់ទីផ្សារបរទេសមួយចំនួនផង ដូចជា កម្ពុជា បារាំង សហរដ្ធអាមេរិក និងអឺរ៉ុប តាមរយៈភ្ងៀវ ដែលបានអញ្ជើញមកទេសចរណ៍ នៅតាមបណ្តាខេត្តនានា នៅដែនដីកម្ពុជាក្រោម ។
បើតាម នាង សាវើន ស្ត្រីជាជាងតម្បាញដដែលរូបនេះ ឲ្យដឹងទៀតថា ក្រៅពីការងារជាជាងតម្បាញ អ្នកស្រីក៏ជាគ្រូបង្ហាត់បង្រៀននូវជំនាញជាអ្នកតម្បាញដល់ស្រ្តីខ្មែរជាច្រើននាក់ នៅក្នុងភូមិនេះផងដែរ ។ យ៉ាងនេះក្តី អ្នកស្រីបន្តថា ស្ត្រីសម័យបច្ចុប្បន្នខុសពីមុន ពួកគាត់មិនសូវចាប់អារម្មណ៍ទេទៅលើការតម្បាញ ។ ដូច្នេះហើយ ទើបពួកគេភាគច្រើនត្រូវបង្ខំចិត្តបោះបង់របរមួយនេះ ហើយទៅចាប់យករបរផ្សេងជំនួសវិញ ។ ទោះបីយ៉ាងណា ដោយសារតែចំណង់ចំណូលចិត្ត និងជាកេរតំណែលដូនតារបស់អ្នកស្រីបន្សល់ទុកមក និងជួយថែរក្សាវប្បធម៌ និងប្រពៃណីខ្មែរ ទើបអ្នកស្រីខំព្យាយាមធ្វើការនេះ ។
សិប្បកម្មតម្បាញរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរក្រោម នៅភូមិត្រពាំងជ្រូវ បើទោះជាពុំមានចំណូលខ្ពស់ក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែ មុខរបរមួយនេះ បានចូលរួមចំណែកជួយដោះស្រាយដល់បញ្ហាភាពក្រីក្រ របស់ពលរដ្ឋខ្មែរក្រោម បានច្រើនគ្រួសារផងដែរ ហើយពួកគាត់នៅតែតាំងចិត្តថា នឹងថែរក្សានូវរបរប្រពៃណីមួយនេះ ឲ្យឋិតថេរគង់វង់តរៀងទៅ ៕
;
